Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

kort geleden juffrouw Lobbes had beloofd, hiér belangen te behartigen, kon hij onmogelijk tegelijk die van haar tegenpartij waarnemen. En innerlijk was de heer Lobbes toch de tegenstander van z’n dochter, als hij haar ten minste goed begrepen had. De detective vond zijn positie extra moeilijk en tikte met zijn vinger tegen zijn neus, als eenig antwoord aan den heer Lobbes.

—    Wat beteekent dét nu weer? Waarom antwoord je me niet? viel de heetgebakerde fabrikant verbolgen uit.

—    Ik tik tegen mijn neus, antwoordde Joris Jochem nu bedachtzaam. Dat doe ik altijd als ik een lichtpunt in een donkere zaak zie.

—    Lichtpunten! schreeuwde de heer Lobbes nu verbitterd. Spreek jij van lichtpunten? Een aangesmeerd kind noem jij een lichtpunt? Dan noem je, bij een inbraak, een moord zeker een humoristisch intermezzo? Wil ik jou eens wat zeggen, jou dikkerd? Het zedelijk, om niet te spreken van verstandelijk, peil der detectives staat dan wel zéér laag.

De stem van den heer Lobbes klonk bitter en raakte Joris Jochem’s edelste gevoelens.

—    U moet mij goed begrijpen, mijnheer Lobbes, zei hij met nadruk, ik verdedig de handelwijze niet, doch noem slechts het bestaan van dat meisje een lichtpunt uit detective-technisch oogpunt. Dat heeft niets met moraliteit uit te staan. Laat ik U dit even uitleggen.

Of, Uw verdenking is juist, dat het meisje een familielid van Uw vriend Waller is en dan hebt U dus geen derde kind.

—    Héb ik ook niet, brulde Lobbes.

—    Natuurlijk niet, gaf Joris Jochem toe. HetUwe is het niet en tot op vandaag, zegt U, heeft nog niemand anders aanspraak op dat meisje gemaakt.

Let nu op.

Als dat kind dan niet van Waller is, niet het Uwe en niet van een

IOO