Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

door. Hij vond dat het noodlot hem onverhoopt hielp. Doch, hoewel hij een vijftigtal duimen op zijn zakboekje liet afdrukken en intus-schen overal rondkeek, zag hij zelfs geen spoor van het oude innerlijk van mijnheer Lobbes, dat, naar zijn dochter beweerde, zoek was.

—    Luister, zei mijnheer Lobbes kortaf, toen zij tezamen waren, ik heb een moeilijke opdracht voor U.

—    Dat kan een kapitaal kosten, mompelde de pseudo-detective, met gewichtigen hoofdknik.

—    U behoeft me er niet op attent te maken, dat zooiets geld kost. Val me alsjeblieft niet weer in de rede.

En nu vertelde hij Joris Jochem zijn wedervaren, vanaf den vorigen middag, bij zijn thuiskomen. Een groot deel dezer geschiedenis had Cora den schranderen detective reeds verteld, doch op geheel andere wijze en vanuit heel ander oogpunt.

Dus nu weetU er net zoo veel van als ik, ging de fabrikant verder. Thuis staat alles op zijn kop. Mijn dochtertje beweert, dat ze verloofd is. Een vreemd meisje beweert, dat zij mijn derde kind is. Ik heb er nota bene maar twee. Mijn vrouw is in alle opzichten als een hand die omgedraaid is. Het dienstmeisje is brutaal geworden. Mijn beste vriend beweert dat hij zijn leven lang drie kinderen in mijn huis heeft gezien. Daarom vraag ik me soms af, of dat meisje misschien een arm nichtje van hem is, dat geen thuiskomen heeft. En verder zijn mijn zoon, de boekhouder, het personeel, Van Duren, allemaal tégen mij. Er is iets gaande of er is iets gebeurd, maar wét, weet ik niet. De een na den ander, dien ik ontmoet, schijnt een klap te hebben gehad en allen spreken tegen me, alsof het met mij niet in den haak is.

Waarom kijkje zoo sullig? viel hij zichzelven in de rede. Sta je me te bedonderen?

Joris Jochem schrok. En het meest wel, wijl de heer Lobbes het juiste woord zei. Eigenlijk bedroog hij hem. Want, daar hij nog maar

99