Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

Joris Jochem glimlachte flauwtjes, knoopte zijn vest los en liet zijn touwladder zien. Dat gebaar overtuigde de drie heeren. Alleen een detective kon zoo buitenissig zijn, met een touwladder rond te sjouwen, terwijl elk huis in de stad van trappen was voorzien.

—    Waarvoor hebt U die bijl noodig? vroeg Karei nog.

Joris Jochem oogtwinkelde listig.

—    Zoo vraagt men boeren de kunst af, zei hij.

Dat antwoord beviel zijn vader; de man zelf stond hem ook aan. Hij had diens naam al eens ergens gelezen, in een advertentie, meende hij. Die detective had dus een publieke bekendheid en was misschien juist de persoon, die hem in zijn vreemde omstandigheden van dienst kon zijn. Want, wilde hij zijn leven lang niet zoo doorbrengen als de beide laatste dagen, gehuld in raadselen, achtervolgd door wantrouwen en kwaad opzet, dan moest energiek de oorzaak van dat vreemde worden opgespoord. Hij wilde weten, waarom men hem een derde kind, een schoonzoon en een tweede lift wilde opdringen, waarom men hem verbood huizen te koopen en zijn fabriek te ver-grooten. Vooral wilde hij zien uitgemaakt, of al die mysteries waren ontstaan uit een vlaag van ontoerekenbaarheid, of dat er moedwil en berekening achter staken.

—    Mijnheer Jochem, zei hij met berekende vriendelijkheid, zoo-even werd mij de boodschap gebracht, datU mijn duimafdruk wilt hebben. Waarschijnlijk hebt U er een verzameling van, zooals een ander van postzegels. Ga gerust Uw gang, hier is mijn duim. Mijn zoon en de heer Kooymans zullen er voor zich, denk ik, ook wel geen bezwaar tegen hebben en voor mijn part magU mijn heele personeel de duimen afdrukken. AlsU maar zorgt, dat het bedrijf niet opnieuw wordt verstoord. En, kom over een half uur in mijn privé-kantoor, dan heb ik iets met U te bespreken.

Joris Jochem deed wat hem vergund was en ging de geheele fabriek

98