Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

natte, bemodderde, onregelmatig dikke man zoo plotseling in het kantoor werd geschoven. Maar Joris Jochem was er de man niet naar, zich verlegen aan te stellen. Zijn verbeelde ontdekkingen van groote geheimen hadden hem wel met veel voornamer menschen in aanraking gebracht, dacht hij.

Zonder daartoe te zijn uitgenoodigd, ging hij op het kantoorkrukje zitten. Om dat mogelijk te maken, schoof hij met beide handen zijn touwladderbuik iets omhoog.

De drie heeren blikten elkaar aan, dachten hetzelfde.

Deze man kon niet anders dan een krankzinnige zijn. Doch, dan was zeker oppassen de boodschap. Joris Jochem had het etiket der flesch naar zijn jas toegedraaid. Karei Lobbes dacht dat er best nitro-glycerine in kon zijn en berekende reeds onder hartkloppingen of er iets van de fabriek kon overblijven, na een ontploffing van zoo’n groote hoeveelheid.

—    Wat komtU doen? vroeg mijnheer Lobbes eindelijk, op bedwongen toon. Ik ben anders niet gewoon op mijn kantoor aalmoezen uit te deelen, maar wil voor een enkele keer wel een uitzondering maken. Kooymans, geef hem ’n gulden, dan kan hij een bad nemen.

—    Ik kom niet voor een bad, zei Joris Jochem kalm. Ik ben in de uitoefening van mijn beroep zoo smerig geworden. Het komt nu mijn vermomming ten goede.

Kooymans wierp Karei een blik toe.

—    Hoezoo? vroeg deze. WordtU door de politie gezocht?

—    Integendeel, ik ben zelf op onderzoek uit. Ik ben detective.

—    U? riepen de drie tegelijk.

—    Om nu te dienen ; Joris Jochem.

—    Dus in dié kwaliteit wouU een duimafdruk van me hebben? vroeg de heer Lobbes, zijns ondanks geïnteresseerd. Man, hoe bewijs je ons, datje degeen bent, voor wien je je uitgeeft?

97

7