Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

een nicht van zijn vrouw. Ze was een bedaard, verstandig meisje, dat er dra den slag van had, met Joris om te gaan, zonder hem in zijn vermeende waardigheid te krenken. Ze kreeg zelfs spoedig aardigheid in zijn pseudo-detective-bureau, stelde éénmaal per week een dagbladadvertentie op, en zond dikwijls kennissen naar hem, om advies. Dikwijls ook hield ze lange telefoongesprekken met hem, met veranderde stem, of schreef ze hem uitvoerige brieven, aangaande geheimzinnige misdaden. En op die gesprekken en brieven ging Joris, naarmate hij ouder werd, steeds ernstiger in. Hij bleef gezond, vroo-Iijk en werklustig, doch de waan der detectiverij kon hij niet meer kwijt raken. Echter hinderde hij niemand er mee, terwijl een ieder, die hem bezocht, uit goedhartigheid met hem meepraatte. Toen Stientje, het eenig kind, nog niet alleen kon loopen, babbelde ze al detective-woordjes. In dien stijl groeide ze op en fopte Joris dikwijls, uit liefde voor hem, als ze in schijn ernstig met hem meeging.

Dezen man nu blikte Cora Lobbes, vol vertrouwen dat hij het mysterie, dat haar vader omhulde, zou ophelderen, bewonderend aan.

—    Vertel U mij nu eerst, zonder eenig voorbehoud, wat de reden is, welkeU tot mij doet komen, zei hij, na haar met zijn eerste scherpzinnige opmerking te hebben verbaasd. Maar nog eerder wou ik graag weten met wie ik het genoegen heb.

Cora noemde haar naam en spelde hem bovendien, daar Joris Jochem haar blijkbaar niet verstond. Nu wipte de detective op, met beide handen zijn buik ondersteunend, als dreigde die te zakken. Hij opende de antieke eikenhouten kast en nam er een vettige lei en twee dikke boeken uit, welke hij op zijn bureau neerlegde.

—    WiltU maar zoo goed zijn Uw duim op de lei te drukken? zei hij op een toon, die geen tegenspraak scheen te dulden.

Cora gehoorzaamde dan ook direct, zonder echter haar handschoen uit te trekken.

69