Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

van politie. Maar daar hij zijn studies verwaarloosde om detective-boeken te lezen, raadde zijn leeraar zijn vader af, nog langer geld aan hem ten koste te leggen.

—    Kijk, zei hij gemoedelijk, wat de jongen wil weten, dat weet hij al. En wat hij zou móéten leeren, daér bedankt-ie voor. En misschien kan-ie dat niet eens.

De leeraar was een oude bekende van Marinus Jochem; daarom sprak hij rechtuit met hem.

—    Vertel me ronduit, wat je er van denkt, drong de oude Jochem nu aan. Denk je dat Joris geen studie-hoofd heeft?

—    Een hoofd hééft hij, antwoordde de leeraar, goedaardig-schertsend, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Er zit weinig in en er kan maar weinig bij. Heb je hem nooit laten onderzoeken?

Marinus Jochem schudde het hoofd, zonder te antwoorden. Hij had weliswaar Joris nooit een van de verstandigsten gevonden, maar altijd gedacht, dat hij zich dit maar verbeeldde, omdat de jongen zoo’n groot hoofd had en klein bleef, hoewel erg dik opgroeide. Nu de leeraar hem die vraag stelde, herinnerde hij zich dat de klasse-onder-wijzer van Joris daar jaren geleden ook al eens over begonnen was. Maar toen had hij niet willen luisteren.

—    Bunders, wit is je meening, zeg het eerlijk, man? vroeg hij eindelijk. Is die jongen achterlijk of zelfs idioot?

De leeraar legde kalmeerend de hand op zijn schouder.

—    Jochem, man, geef het geen naam en prakkiseer er niet over, zei hij goedhartig. De jongen wil detective worden ; geef hem dus zijn zin. De een schrijft die boeken en de ander leeft er naar. Zet een som geld op hem vast, waarvan hij alleen de renten mag gebruiken en gun hem verder zijn keus. Eén van beiden: detectives worden een beetje gek in hun beroep, of de lui, die dat vak kiezen, moeten dat al zijn.

67