Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

gezond verstand weerhield hem onvoorzichtige speculaties te wagen. Spoedig associeerde hij zich met eenige kapitaalkrachtige effectenhandelaars, die er veel voor voelden geld in onroerende goederen te steken, welke behoorlijke winst konden afwerpen. Na verloop van twintig jaren was Marinus Jochem directeur van een bouwmaatschappij, welke een geheele nieuwe wijk in eigendom had, benevens een aantal goed verhuurde huizen in de oude stad. Hij had zijn tijd begrepen en dat had tot zijn succes geleid.

Toen Joris driejaar oud was, werd er een meisje geboren, dat reeds in de eerste maand stierf. Sinds toen bleef de jongen alleen.

Marinus Jochem’s hoop, dat Joris in het bouwvak zou gaan, om de eerste beginselen van het timmeren te leeren, teneinde hem, na nog wat theoretische studie, als adjunct-directeur terzijde te staan, werd niet vervuld. Joris, die niet zuinig verwend was, wilde een geestelijk werker worden en speciaal daarvoor studeeren. Op aandringen van moeder ging hij toen naar de hoogeschool te Leiden.

Hier studeerde Joris voornamelijk in spannende roman-lectuur, tot zijn belangstelling voor goed werd gevangen door de detectiveverhalen. En toen vader er na drie studie-jaren op aandrong, dat hij een speciaal vak zou kiezen, antwoordde hij, niets liever dan detective te willen worden.

Marinus Jochem was een nuchter en zakelijk man. Zijn leven lang had hij op zijn meest drie of vier boeken gelezen en daar was niet één detective-verhaal bij geweest. Hij was dus nooit onder den indruk der romantiek van die lectuur gekomen en kon zich daarom niet voorstellen dat zoo’n beroep een jongmensch kon aantrekken. Anderzijds wilde hij zijn eenigen zoon niet in diens beroepskeuze ontmoedigen of tegenwerken. Al zou de jongen nóóit een cent verdienen, zou hij toch altijd te eten hebben, dacht hij.

Joris ging nu cursus loopen, om examen af te leggen als inspecteur

66