Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

dat ze de hand heeft gehad in vader’s verandering. Daarom mag ze niet weten of vermoeden dat ik er op uit ga. En wie weet, heeft ze ook medeplichtigen in de buurt, die er op wachten om hun slag te slaan.

Moeder keek haar verschrikt aan on schudde droevig haar hoofd. Waarom sprak Cora nu ineens zoo raadselachtig? Was het niet al erg genoeg, dat haar man in zijn verstand was gekrenkt en niet meer wist wat hij zei of deed? Moest haar oudste dochter nu óók al beginnen, wartaal te uiten? Ze keek het meisje met een medelijdenden blik aan, maar bij een ongeduldige beweging van Cora verliet ze haar toch en riep Lena in de huiskamer bij zich.

Cora sloop de trap af en den corridor door. De deur piepte, knarste en kraakte zooals ze anders nooit deed en ging niet dan na een hevigen ruk dicht. Lena moest dat lawaai gehoord hebben, dacht ze onrustig. Dus snelde ze de straat door, om eventueele vervolgers op een dwaalspoor te brengen.

Ze had den vorigen avond het adres genoteerd van een detective, die somtijds in-de krant adverteerde. Weliswaar had ze in de haast vergeten haar notitieboekje mee te nemen, maar ze had het onthouden. De man had zoo’n gekken naam, dien je niet vergat als je hem één keer had gelezen. Joris Jochem heette hij. Die naam deed allerminst denken, dat de drager een dier scherpzinnigen was, van wier weergaloos intellect Cora zooveel had gelezen. Waarom droeg zoo iemand geen Engelschen naam? Maar, dra begreep Cora de reden daarvan. Die sukkelachtige naam moest een vermomming zijn om tegenstanders op een dwaalspoor te brengen. Want, zóóveel wist ze wel van het detective-bedrijf af, dat vermommen en op dwaalsporen brengen er belangrijke factoren in waren. Juist, omdat niemand achter dien naam een detective met onvergelijkelijke hersenen/vermoedde, kon de drager er van met zooveel te meer succes werken. Daarom en om geen

61