Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

—    Ik ga probeeren iemand te vinden met wien ik een verstandig woord kan praten, vóór ik naar bed ga. Misschien hebt jullie ook nog een en ander te bepraten en dat wil ik niet in den weg staan. Mijnheer Garrels, ik hoop, dat je nu overtuigd bent, dat ik je hier niet wéér wensch te zien.

Mijnheer Lobbes sloeg de huisdeur luid achter zich dicht.

—    Wat bedoelt je vader met dat derde kind? vroeg Leo zacht, na een korte poos. En wat moet die heele scène beteekenen?

—    Vader is niets goed, of eigenlijk, hij is geheel veranderd. Ik bedoel dat hij niet dezelfde is, die naar Leipzig is gegaan.

En toen vertelde ze Karei en Leo wat er sinds vader’s thuiskomst was voorgevallen en wat haar meening daaromtrent was. Karei, die zich de onaangenaamheden in de zaak herinnerde, moest toegeven dat er een ommekeer in vader had plaats gevonden. Maar Cora’s conclusie vond hij te fantastisch om te aanvaarden. Leo echter, die aan algemeene geestvermogens te kort schoot, wat hij aan lichaamskracht te over had, luisterde met instemming naar zijn meisje. In zijn jongensjaren had hij de ongezonde moderne jongensboeken, waarin sport, kracht, geweld en duistere geheimen de voornaamste onderwerpen waren, gretig gelezen. En toen die hem niet meer voldeden, had hij zijn verlangen naar lectuur gestild met detectiveverhalen, waarin dezelfde gegevens in nog geraffineerder stijl worden behandeld. Ondergedompeld als zijn klein beetje hersenen was in een geloof aan misdaden, geheimen en ontknoopingen, maakte Cora’s veronderstelling op hem den indruk van een schrandere oplossing. Hij moedigde haar voornemen, een detective te raadplegen, sterk aan. Ze fluisterden er nog een geruime poos over, met elkaar.