Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

—    Vader, hoe heb ik het nou met je? riep Karei verwonderd.

—    Kom hier, kusapparaatje, schertste Leo, nam Cora in zijn armen en zoende haar druk. Waarom doe je zoo pessimistisch, papa?

—    Wel voor den drommel! bulderde de heer Lobbes. Hoe dikwijls heb ik je niet al gezegd, dat ik op je vrijheden niet gesteld ben. Hoeveel keer moet men jou dan wel de deur wijzen om je kwijt te raken? Cora, heb je dan elk schaamtegevoel verloren? Margie, zie je die brutaliteit maar zoo aan ? Waar ben je dan moeder voor ?

—    Wat wil je er aan doen, man? zei moeder glimlachend. Ze dacht dat hij een grap maakte. Wil je verloofden beletten elkaar te kussen? Ze hebben het al zoo dikwijls voor je oogen gedaan.

Leo had Cora losgelaten en het volle gezicht naar zijn aanstaanden schoonvader toegekeerd. Groot en breed, met rood gezicht en dikken nek, had hij het voorkomen van een prijsvechter, toen hij het hoofd opwierp.

—    U spreekt van brutaliteit en van mij de deur wijzen, mijnheer Lobbes; ik moet U verkeerd verstaan hebben, denk ik, begon hij kalm, doch dl luider sprekend.

Cora stak haar hand door zijn arm en drukte die stevig tegen zich aan.

AlsU iets tegen onze verloving had, dan komtU er wel een paar jaar te laat mee aan. Het spijt me dat ik zóó tegen U moet spreken. Maar heusch, U moetje er nu maar in schikken.

—    Verloofd? Zij? vroeg mijnheer Lobbes op een toon van diepe verbazing. Sinds wanneer dan? Toch niet in die eene week dat ik niet hier was? Dit is een vreemde grap, Margie. Je weet, dat ik mijn leven lang tegen die jonge verlovingen ben geweest.

—    Maar ze is het toch al twee jaar, man, zei mevrouw nu met haperende sten. Waarom hou je je nu, alsof dat een nieuwtje is? En je doet alsof Cora amper zestien jaar is.

53