Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

Hij wist, dat mevrouw Lobbes wel meer zoo’n bezwijming had, doch er gewoonlijk direct van herstelde. Daarom ging hij maar heen, op Cora’s verzoek.

Toen Lena de kamer binnen trad, ging juist de bel over. Mijnheer Lobbes, die op het punt stond, de kamer te verlaten, schudde ongeduldig het hoofd.

—    Wie mag dit nu weer zijn, Lena? vroeg hij. Men kan zelfs den eersten avond van zijn thuiskomst geen rustig uurtje bij zijn familie zitten.

Cora keek verrast op. Vader’s toon was nu weer zoo mild, alsof er niets was voorgevallen, waaraan hij schuld had. En nu vloog er door haar brein, dat zij misschien eerder bij een dokter, dan bij een detective moest zijn, om over dit vreemde geval te spreken. Mogelijk twistte haar vader’s eigen innerlijk met den vreemden indringer en kon deze door massage of een andere behandeling verdreven worden.

Daar klonken twee luide stemmen in den corridor. Een oogen-blik later trad Karei met nog een jongen man binnen.

—    Goeden avond...... moeder, wat is er met je? vroeg Karei

bezorgd en knielde naast haar neer.

Maar zij opende alweer de oogen en glimlachte flauw.

—    Een korte benauwdheid, jongen, wees maar niet ongerust.

Hij tilde haar op. Leo hielp hem, gaf dan Cora een hand en kuste

haar. Daarna trad hij op mijnheer Lobbes toe en nam plagend diens hand tusschen zijn beide.

—    Welkom, papatje, heb je je geamuseerd? Braaf gedanst natuurlijk.

—    Dag Leo, zei mijnheer Lobbes en knikte hem daarbij koel toe. Overigens weet je dat ik niet van overdreven vriendschaps-demon-straties hou. En mijn dochter is geen kusapparaat voor den gaanden en komenden man. Hou daar rekening mee.