Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

allerlafste dwazernijen uit boeken van zoogenaamde detectiveschrijvers.

De toestand van haar vader zou haar direct veel duidelijker zijn geweest, als Waller haar in zijn vertrouwen had genomen. Nu echter zette zich in Cora’s romantisch gemoed de overtuiging vast, dat op een haar onbegrijpelijke manier haar vader’s innerlijk was verwisseld voor een, dat hem zoowel als zijn familie en vrienden vreemd was. En dan nog wel voor een zeer minderwaardig innerlijk.

Met dit vreemde innerlijk nu wilde ze niets te maken hebben, vooral niet, wijl ze vreesde, dat het slechte oogmerken had. En ook wilde ze weten, waar haar vader’s echt innerlijk was heengevoerd en wat er mee geschiedde. De werkelijkheid en haar verbeelding haspelden zoodanig in haar brein dooreen, dat ze den draad der logica verloor. Ze geloofde nu, dat ze, om die vreemde zaak tot klaarheid te brengen, de medewerking van een detective noodig had.

Den geheelen middag reeds had het voornemen door haar hoofd gewoeld, naar zoo een schranderen speurder toe te gaan en hem de zaak op te dragen. De scène om Media had haar daarin gesterkt. Nu het wezen, dat zich in de plaats van haar vader had gesteld, haar zusje niet wilde erkennen, geloofde ze zeker niet langer te mogen dralen. Media was immers altijd vader’s lieveling geweest. Ze besloot er met haar verloofde over te spreken en zich, na overleg met hem, tot een detective te wenden.

— Waarom is Karei niet komen eten? riep mijnheer Lobbes plotseling luid.

Hij schrikte Cora in haar overpeinzingen op en stoorde het fluisterend gesprek van zijn vrouw met Waller. En Media liet van verrassing haar boek uit de handen vallen.

Mijnheer Lobbes nam de algemeene consternatie met droef-geestigen glimlach op. Ziek of misdadig, wit waren die menschen

48