Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

—    Frits, tot voor een kwartier nog hoopte ik, dat jij waart ontkomen aan...... aan die vreemde depressie, waaronder vandaag een

ieder schijnt te lijden. Maar déze grap vind ik zóó ongepast, zóó stuitend, dat ik je ronduit mijn meening moet zeggen. Je valt me geducht tegen.

—    Maar kerel, Media is immers je dochter?

—    Sinds vandaag? vroeg Lobbes sarcastisch. Mijn pleegdochter misschien ?

—    Je dochter, zonder meer. Al zeventien jaar, zoover ik weet. Niet Margie?

Lobbes zag, dat Waller zijn vrouw aanmoedigend toeknikte en zij hem droevig aankeek. Een angstig vermoeden steeg in hem op. Wat hij voor een kwaal, een soort van hersenvergiftiging van zijn huisgenooten had aangezien, moest een verbreide ziekte zijn. Zijn vriend leed er aan en zelfs dit vreemde meisje. Dan moest de atmosfeer van zijn woning wel besmettelijk werken op ieder, die er binnen kwam. Daardoor kwam het, dat Waller, zijn oudste en beste vriend, er aan meedeed. Straks was hij nog zoo verstandig en nauwelijks praatte zijn vrouw over een tweede dochter, of hij viel haar bij. Ja, hij behandelde dat vreemde meisje zelfs, alsof ze inderdaad een kind des huizes was. En, of hij haar al jaren kende.

Nu viel hem ook in, dat daarstraks zijn vrouw en Waller voortdurend blikken hadden gewisseld. Die twee handelden dus met elkaar onder invloed van denzelfden waan. Misschien zelfs, hielden ze hem voor krankzinnig.

En nu dit meisje? Als die zich inderdaad eens inbeelde, dat ze zijn dochter was? Welke vreemde verwikkelingen konden daar al niet uit voortkomen? Hoe zou hij haar tegen den wil der anderen kunnen weg sturen? Maar hoe zou hij haar verblijf in zijn huis moeten verklaren, indien haar ouders haar zochten?

45