Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

ik hem gisteren sprak. Toch flink van hem, hij wou zeker niet klagen.

—    Flink? vroeg mijnheer Lobbes. Vond je hem werkelijk flink? Ik vond hem juist een beetje suf. Als ik iemand was, die zich gauw ongerust maakte, zou ik hem naar een herstellingsoord voor zwakzinnigen sturen.

Mevrouw was opgestaan, legde de hand op Lobbes’ schouder en keek hem met betraande oogen aan.

—    Maar Herman, dan is die arme jongen natuurlijk overwerkt en overspannen. En hij was nog wel eiken avond zoo opgeruimd, alsof hij er veel pleizier in had. Waarom heb je hem niet direct naar huis gestuurd ?

Mijnheer Lobbes beet op zijn lip. Hoe kon hij nu zoo onvoorzichtig zijn, zijn vermoeden tegen zijn vrouw te uiten, terwijl zij zelve toch óók niet in orde was? Want, als ze dat wel was, dan zou ze wel hebben ingezien, dat Karei zich allerminst overwerkt had, tijdens zijn afwezigheid. Vermoedelijk toch was sigaretten rooken zijn zwaarste werk geweest.

Nu speet het hem, dat hij niet meteen bij den dokter was aangegaan en hem had verzocht zoo spoedig mogelijk te komen. Want ook Cora scheen allesbehalve goed te zijn.

—    Trek jij je er maar niets van aan, Margie, zei hij quasi onverschillig, om haar bezorgdheid weg te nemen. Nu ik weer hier ben, kan de jongen desnoods twee jaar rust nemen, als hem dat goed doet. Op kantoor zit-ie toch maar in den weg. Maar zou je niet laten dekken ?

Terwijl hij sprak, dwaalde mevrouw’s blik naar Waller, die haar berustend toeknikte. Mijnheer Lobbes bemerkte dat en voelde een steek. Wat voor geheimen konden zijn vrouw en zijn vriend voor hem hebben? Of was het met Frits ook al niet in orde?

Hij bedwong een driftig woord, dat naar zijn mond welde. Tot nu

40