Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

toe was Waller hem als de eenig betrekkelijk normale voorgekomen van allen, die hij had achtergelaten. Als hij hém nu even forsch aanpakte als de anderen, zou hij misschien in denzelfden staat van achterlijkheid vervallen als zij. Maar eigenlijk beviel hem dat weder-zijdsch blikkenspel alles behalve, al was hij te lang getrouwd om jaloersch te zijn.

— Als jij en Waller een kwartiertje in den salon willen gaan, is de tafel gedekt vóór je het weet, zei mevrouw, vriendelijk, hoewel het haar moeite kostte.

Hoe kon Lobbes, die altijd een overdreven goede, ja zelfs weekhartige vader was geweest, nu zoo onverschillig praten over „twee jaar rust nemen,” waar het Karei betrof? Een lichte verkoudheid van een der kinderen had hem vroeger zelfs onnoodig ongerust gemaakt.

De vrienden gingen naar den salon en staken een sigaar op. Nu, lui in een stoel liggend, vertelde Lobbes hoe hij bij zijn terugkomst de zaken had aangetroffen en welke maatregelen hij direct had genomen. Kooymans moest zich maar in een gesticht voor jichtlijders laten opnemen, in plaats van op kantoor te zitten steunen van pijn, beweerde hij nog eens met nadruk.

Vervolgens vertelde hij van de lift, die hij liet bouwen en van de doorbraak der muren. Links en rechts zou hij de binnenmuren laten wegnemen en machines laten plaatsen in de nieuw verkregen ruimten.

Waller had hem nog nooit tevoren hooren praten over den aankoop van nieuwe huizen en hij had zijn ouden vriend Lobbes te goed gekend, om te weten, dat die het niet geheim zou hebben gehouden.

Waarom ook?

Het kon dus niet waar zijn. Maar daarom leek hem het geheele

4i