Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

tenminste in de toekomst nog voor iets als een verjaarspartijtje ontvankelijk is. Hetgeen ik in ernst betwijfel.

—    Maar dat is toch verschrikkelijk voor zijn familie en zijn

vrienden, die hem zijn leven lang inders hebben gekend. Wil je althans niet probeeren ?......

Maar de magnetiseur maakte een afwijzend gebaar.

—    Ik geloof niet, dat hij er nu nog de nv.n naar is, iets met zich te laten probeeren, antwoordde Dr. Vogel. En toen ging hij heen, naar zijn reeds tevoren besproken kamers, om over het zeldzaam experiment na te denken.

Herhaaldelijk welde het in Waller op, Lobbes achterna te gaan, om voor eventueele verkeerde gevolgen, waartoe zijn toestand kon leiden, te waken. Maar als hij zich dan weer de houding van Lobbes te binnen riep, waarmee hij afscheid nam, werd het hem duidelijk, dat elke poging tot inmenging tevergeefs zou zijn. Lobbes was norscfi en kortaf geworden.

Er bleef hem niets anders over dan af te wachten.

Toen eindelijk Cora Lobbes opbelde, was het hem één oogen-blik, alsof zijn vrees voor niets was geweest. Het meisje zei geen woord aangaande haar vaders verandering en noemde zijn onverwachte thuiskomst een blijde verrassing. Maar, toen zij er bij hem op aandrong, direct thuis te komen, hoewel haar vader was uitgegaan, begreep hij, dat er iets niet in den haak moest zijn. En zuchtend telefoneerde hij om een taxi.

Onderweg nam hij zich voor, met geen woord te reppen van Dr. Vögel’s experiment. Eigenlijk voelde hij zich wel wat bezwaard door de overweging, dat hij zelf ook niet vrij van schuld was. Waarom had hij zijn goeden Lobbes ook met dien wetenschaps-maniak in kennis gebracht?

34