Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

—    Waarheen nu, mijnheer? vroeg de chauffeur.

Mijnheer Lobbes dacht vluchtig na. Toen viel hem in, dat hij tegen Van Giesen en zijn zoon had gesproken over een muur, dien hij wilde doen doorbreken. Hij gaf dus den chauffeur het adres van een bekend aannemer op.

Nu kwam hem ook weer in gedachten, dat Karei beweerde niets te weten van den aankoop van dat huis. En toch meende hij beslist, er met hem te hebben over gesproken. En nog wel in tegenwoordigheid van zijn notaris. Hoe kon de jongen dan zoo stokstijf het tegendeel volhouden?

Een oogenblik kwam het in hem op, eerst naar den notaris te rijden. Maar die gedachte zette hij weer van zich af. Wat zou die wel van hem denken, als hij voorgaf, niet meer te weten of hij dat huis él of niét had gekocht. Ook was het niet buitengesloten, dat zijn notaris eveneens aan die zonderlinge zinsverbijstering leed, welke hij, sedert den ochtend, bij iedereen, behalve den chauffeur en den kelner, had waargenomen. En dan zou hij hem misschien den doorbraak afraden.

Toen hij den timmerwinkel binnentrad, vroeg hij zich ironisch af, of de aannemer óók blijk van die afwijking zou geven. Dat was echter niet het geval. De patroon was verheugd, den heer Lobbes te zien en toonde zich niet in het minst verbaasd, dat hij het huis naast zijn fabriek had aangekocht. Daar het vrij stil met de werkzaamheden was, beloofde hij reeds den volgenden morgen personeel te zenden.

—    U bedoelt toch voorloopig slechts een binnenvertimmering, niet waar mijnheer Lobbes? vroeg de aannemer.

—    Wét U een binnenvertimmering noémt, antwoordde den tuinmeubelenfabrikant ongeduldig. Maak een behoorlijke doorgang

3i