Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

—    Juist, tenzij 1 bulderde mijnheer Lobbes. En die „tenzij’s” bedoel ik juist. Ik ga ze direct in orde brengen. Het komt me voor, dat jij van de zaak een vacantie-kolonie hebt gemaakt, gedurende de paar dagen dat ik er niet was.

Hij duwde haastig een zijdeur open, liep door een overdekte gang, in den tuin, naar de fabriek.

Voor elk der drie groote, draaiende ketels, waarin het riet ge-wasschen en gezuiverd werd, stond een werkman. Op het oogenblik dat de heer Lobbes binnen kwam, wendden ze zich tegelijk om. Van verrassing haalde één den handel van zijn apparaat over, waardoor zijn drijfriem op de rustende schijf schoof. Zijn ketel stond nu stil. Hij trad zijn patroon een stap tegemoet.

Mijnheer Lobbes haalde krampachtig de schouders op, als bedwong hij met de grootste moeite een verwensching. Dan liep hij snel de werkzaal door.

—    Van Giesen! riep hij luid.

—    Ja, mijnheer I

De werkbaas kwam op hem toe.

—    Van Giesen, deugt die ketel niet meer?

—    Ja, mijnheer, antwoordde de werkbaas verwonderd. Er mankeert, bij mijn weten, niets aan.

—    Waarom zet die man hem dan stop, als ik binnen kom? Is hij soms bang dat ik er hoofdpijn van krijg? voegde hij er grimmig bij.

Hij wachtte het antwoord niet af en ging naar de deur, die toegang gaf tot de hooger gelegen werkzalen. Echter keerde hij zich daar nog eens om.

—    Van Giesen! riep hij scherp.

—    Ja, mijnheer.

De werkbaas kwam aarzelend naderbij. De toon van den chef maakte hem onrustig. Nog nooit had deze hem een berisping gegeven

32