Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

De vrouwen keken hem perplex aan en verwaardigden de geschenken met geen blik.

—    Maar Herman, wat héb je dan toch?

—    Pa, wat is er met U gebeurd ?

Mijnheer Lobbes trok de schouders op, gaf zijn hoed en jas aan het meisje. Dan zette hij zich aan een klein bureau en keek vluchtig de brieven door die daar lagen. Hij maakte eenige aanteekeningen.

—    Nu Herman, kan je niet antwoorden? vroeg mevrouw ongeduldig en ongerust.

—    Wat bedoel je dan, Margie? vroeg Lobbes, niet onvriendelijk, maar kortaf.

—    Waarom doe je zoo vreemd ? Je kijkt ons niet aan, je begroet ons ternauwernood en je doet alsof we niet voor je bestaan.

—    Onzin, laat me met vrede. Geef me gauw wat te eten; een of twee broodjes is voldoende. En een kop koffie. Ik moet direct weer weg.

—    Wéér op reis ? vroeg Cora verbaasd.

—    Waarom doe je zoo een domme vraag? ’k Moet direct naar de zaak. Vlug nu maar en praat niet zoo veel.

Cora wilde het meisje schellen, maar mevrouw wenkte haar, dat ze de kamer zou verlaten. Toen zij met haar man alleen was, schoof ze een stoel bij hem aan en legde haar hand liefkoozend op zijn schouder.

—    Herman, zei ze, ik hoop dat je geen slechte zaken hebt gedaan, op de Messe.

—    Integendeel, zeer goede, zei hij koel. Maar dét komt hier niet te pas, vind je wel? Je weet, dat ik thuis niet graag over werkzaamheden spreek. Dat zijn dingen, die vrouwen niets aangaan.

Mevrouw rukte verbaasd het hoofd op, greep het zijne, en draaide het naar zich toe.

—    Dat is de éérste maal in ons huwelijk, dat je zóó iets zegt,

13