Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

—    Die zeggen mij zeer veel omtrent den jongen man, verklaarde Joris Jochem op stelligen toon. Als mij later blijkt, dat hij in de zaak Lobbes geen vreemde is, dan kan ik hem door deze vingerafdrukken terug vinden. En dén, is jouw overigens onfeilbaar opmerkingsvermogen nóg een kleinigheid ontgaan, mijn waarde Watson.

—    Je maakt me warempel zenuwachtig met dien hondennaam, zei oom Karei, zich opwindend. Wat is me dan nog meer ontgaan? Ik kan vandaag geen goed doen, geloof ik.

—    Wel, dat we het aan dien vingerafdruk te danken hebben, dat we er uit mochten, zonder onze vertering te betalen, grinnikte Joris Jochem genoegelijk.

Oom Karei floot tusschen de tanden en keek Joris Jochem met respectvollen blik aan.

—    Dat heb je ’m knap geleverd, Joris, zei hij dan.

—    Uit, geen drukte van maken, wees de detective bescheiden af. Opmerken, samenvatten, oordeelen, gevolgtrekkingen maken en optreden. Dit is het geheim van ons succes. Maar, ga nu éérst even mee.

Ze gingen naar een huisje van den ouden heer Jochem, in een dwarsstraat, dat Joris zijn „filiaal” noemde. In navolging van groote detectiven, had hij hier een massa kleeren, hoeden en schoenen bijeen gebracht, om zich ongemerkt voor zijn vervolgers te kunnen ver-kleeden. Of vermommen, zooals hij dat noemde.

Joris Jochem en oom Karei waschten zich hier en trokken een ander pak aan. Joris verfde oom Karel’s neus rood en teekende zichzelf blauwe kringen onder de oogen. Nu kon zelfs zijn eigen vrouw hem niet meer herkennen, meende hij.

—    Ziezoo, Watson, nu met frisschen moed er op af.

Hij stak een sigaret aan en hield oom Karei zijn koker voor.

—    Ik pruim al, antwoordde deze. Ik word maar misselijk van dat papier.