Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

blijkbaar met het doel diens broekspijp te scheuren. De oude man schopte van zich af en rende de straat op.

—    Kijk eens hier, Joris Jochem, zei hij, toen ze veilig waren, jij mag nu wel het meeste verstand van ons vak hebben en mij met allerlei namen schelden die ik nog nooit heb gelezen, maar wat je hebt uitgehaald was toch een domme zet van je.

—    Wat bedoel je, Watson ? Welke zet ?

—    Wat gaat het jou nou aan, of die waard dien kwajongen een vuil of een schoon schoteltje geeft? Of wou je het voor thuis meenemen? Daar zou de jonge mevrouw beslist niets over te spreken zijn, want zoo brutaal als jij tegen de politie bent, zooveel angst heeft zij ervoor, heeft ze me laatst gezegd.

—    Het een, noch het ander, mijn slimme vriend. Maar wat jouw, toch zeker niet ongeoefend, oog ontgaan is, viel mij direct op. Er zaten vingerafdrukken op dat schoteltje.

—    Als je mijn! viel oom Karei verbaasd uit. Daar is toch zeker de spoelj ongen voor.

—    Juist, schrandere medewerker. Maar, vóór hij die waardevolle sporen kón wegwasschen, wou ik ze in mijn bezit hebben. Is het jou dan ontgaan, dat dat jonge mensch ons gesprek buitengewoon veel aandacht betoonde?

—    En ik trapte je juist op je voet, dat je hem in de gaten moest houden. Doe nou niet, of jij er het eerst op lette.

—    Dat is zoo. En het manneke had een detective-verhaal in de hand, toen hij ons afluisterde. Hij wist dus wie en wat ik ben. Daarom moest ik hetzelfde van hem weten. Dan staan we eerst met gelijke wapenen tegenover elkaar. Begrepen?

Hij toonde oom Karei met trotsch gebaar zijn zakdoek.

—    Ik heb er zelf een bij me, zei deze. O, bedoel je die vlekken? Nou, wat moet dat dan ?