Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

Bij deze woorden keek het aanwezige publiek verrast op ; er klonken uitroepen. De meeste uit scherts, maar ook klonk er een woord van waarschuwing tusschen door. De chef was niet erg op zijn gemak. Hij had Joris Jochem eerst voor een ongevaarlijken snoever aangezien, die hier zijn kop joffie kwam drinken. Het woord „politie” echter maakte hem ongerust en hij kreeg spijt er van dat hij het tweetal had toegelaten.

—    Scheer je maar gauw weg! fluisterde hij Joris Jochem in. Het zou mijn zaak geen voordeel doen, als de politie je hier vond. Je hoeft niet te betalen, als je maar nooit terugkomt.

Oom Karei wou boos opstuiven, want zijn eer was hem heilig, maar Joris Jochem legde kalmeerend de hand op zijn schouder.

—    Bedwing je rechtmatigen toorn, Watson, zei hij, deze proleet weet niet wat hij zegt en wien hij voor heeft.

—    Voortgemaakt, zonder verdere praatjes, zei de chef kortaf.

Hij was nog grooter dan oom Karei, veel breeder en zag er zoo

sterk uit als een beroepsvechter. Zelfs indien Joris Jochem de be-leedigingen ernstig had willen nemen, zou hij mét oom Karei tegen hem geen kans hebben gehad.

De detective richtte fier het hoofd op, tastte naar de bijl, onder zijn jas en stond op.

—    Hij grijpt zijn mes! waarschuwde een gast, die twee tafels verder zat.

—    Laat hij maar oppassen, dat ik hem niet in zijn nek grijp! bromde de chef. Vooruit Patson, hou je beenderen in balans, tot je buiten de deur bent.

Twee jonge veekoopers, die over de politiek zaten te praten, wierpen het tweetal een paar eierdoppen na, hetgeen de koffiehuishond beschouwde als het teeken tot den aanval. Hij rekte althans het slanke lichaam uit, gromde diep en veerde toen tegen oom Karei aan.