Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

Nauwelijks twee honderd pas verder, school Joris Jochem weer achter een boom weg.

—    Dek je, Watson, dek je I fluisterde hij met drang. Je kunt nooit weten, wie ons volgt.

—    Is daar dan kans op ? vroeg oom Karei, met listigen oogknip. Moeten we ons verschuilen ?

—    Goed geraden, mijn Watson. Je schranderheid verheugt me.

—    Laten we dan een koffiehuis in gaan en meteen den inwendigen mensch versterken. Terwijl jij bestelt, hou ik de deur in het oog, dan kan niemand ons verrassen.

—    Uitstekend, mijn Watson, dat zullen we doen. Je zult je lichaam versterken en je geest ophelderen. Wee degeen, die het waagt, ons in het koffiehuis te volgen.

Terwijl oom Karei weldra een tweede portie broodjes met roast-bief bestelde, liet Joris Jochem zich een groote doos sigaretten geven. Gewoonlijk rookte hij slechts als hij een ,,zaak” had. Nu hij voor vader en dochter Lobbes tegelijk werkte, vond hij het noodig, sigaretten in voorraad te hebben. Dat had hij geleerd van zijn grooten voorganger, Sherlock Holmes.

Volgens zijn gewoonte sprak hij op luiden toon tegen zijn vriend en handlanger, zonder zich er aan te storen, of ook anderen naar hem luisterden.

—    Luister nu terdege, Watson, zei hij, toen oom Karei eindelijk verzadigd scheen, dit geval is zeldzamer en daarom aantrekkelijker dan een gewone moord in een trein of zoo’n alledaagsche bankdiefstal.

Karei stiet hem aan, om hem opmerkzaam te maken op iemand, die achter Joris Jochem gezeten, zijn stoel dichterbij schoof om niets van het gesprek te missen. De detective keerde zich plotseling om en staarde in het gelaat van een verschrikten jongen man, blijkbaar een handelsreiziger. Hij had een detective-verhaal voor zich op tafel