Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

geen nadere verklaring. Dan immers moest hij den vorigen avond óók gek zijn geweest. Waarschijnlijk leed hij aan besmettelijke krankzinnigheid en had hij Margie en Cora óók aangestoken. Ja, misschien had hij zelfs hém, Lobbes, gisteravond tijdelijk aangestoken en had hij zich dus slechts verbeeld, dat men hem een derde kind wou opdringen.

Al die gedachten gingen door hem heen, in weinige seconden. Maar dan had hij al begrepen, wat zijn redding en zijn plicht was. Hij ontweek de beide anderen, die, hoewel ze roerloos stonden, toch niet te vertrouwen waren, stapte op de deur toe en opende die.

—    Eén oogenblik maar! riep hij, zoo kalm als hij kon. Maar nauwelijks was de deur achter hem dicht, of hij stak een sleutel in het slot en draaide dien om.

—    Vader, wat is dat! vroeg Karei. Waarom maakt U dan met iedereen ruzie?

De kruk aan de binnenzijde werd omgedraaid, maar de deur week niet. Een vuist bonsde er met hevigheid op.

—    Maak open, Lobbes! klonk de stem van Waller. Alsjeblieft geen onzin meer! We moeten er uit!

—    Schakel het hoofdbureau van politie in! gebood mijnheer* Lobbes kortaf. Let maar niet op die twee, die zijn door het dolle heen. Geef den hoorn hier. Ja, hallo! O? Dank u. Mag ik even den chef van dienst hebben? Mijnheer, stuur alsjeblieft direct een paar menschen, wiltU? Ik heb hier een paar gevaarlijke gekken in huis, maar heb ze opgesloten.

—    Twéé gekken, mijnheer ! Ja! Me dunkt,U moet door het toestel wel hooren, wat een geweldig kabaal ze maken. GeefU alsjeblieft een paar dwangbuizen en een paar stel handboeien mee. En een krankzinnigenverpleger. Wat blieft U? Lobbes, tuinmeubelenfabriek. U

108