Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

—    De kwestie is inderdaad zéér ernstig en van urgent belang, kwam Dr. Vogel zijn vriend nu te hulp.

Mijnheer Lobbes keek van den een naar den ander en daarna naar den boekhouder, die toevallig een blik van verstandhouding wisselde met Waller.

—    Kooymans, zei hij geërgerd, neem een aspirientje, als je te veel pijn hebt, of bel een taxi op. Maar trek niet zulke zenuwachtige gezichten.

Daarna stond hij op en deed de deur van zijn privé-bureau open.

—    Alsjeblieft, heeren en maak het zoo kort mogelijk. Ik beschik over weinig vrijen tijd en heb zéér veel te doen.

—    Herman, beste vriend, begon Frits Waller langzaam en onzeker, toen hij tegenover mijnheer Lobbes zat, is het je niet opgevallen, dat thans alles héél anders is dan toen je naar Leipzig ging?

—    Inderdaad, antwoordde mijnheer Lobbes koel, maar als dit het eenige is watje me te vertellen hebt, was dan maar weggebleven.

—    Nee, nee, val nu eens niet zoo driftig uit. Ik wou je er op attent

maken, dat, wat jij in anderen meent te zien......

—    Natuurlijk aan mezélf ligt, viel mijnheer Lobbes hem spottend in de rede. Hetzelfde liedje, dat iéder ander tegen me zingt. Maar, ging hij verder met verheffing van stem, dringt het dan niet tot je door, Frits Waller, dat dat gedraai en gehuichel me eindelijk móét gaan vervelen? Het zit me tot hiér! bulderde hij, op zijn keel wijzend. Bij élles, man, ik begrijp niet dat ik er zoo koel en kalm onder blijf. Ik doe mijn naam wel alle eer aan.

Frits Waller deinsde geschrokken terug, zoo woest gebaarde Lobbes tegen hem. Dr. Vogel verhief zich en stelde zich tusschen de beide mannen.

—    Mijnheer Lobbes, begon hij zacht, mij als vreemde, die U

goed, noch kwaad gezind is......

106