Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

De magnetiseur gaf er schouderophalend aan toe.

Zij gingen onaangediend den winkel door, zooals Waller vroeger gewoon was te doen als hij zijn vriend bezocht en traden het kantoor binnen. Mijnheer Lobbes zat te peinzen over de vreemde persoonlijkheid van Joris Jochem en diens mogelijk succes.

Bij het zien van zijn vroegeren vriend trok zijn gezicht strak. Hij keek Frits Waller nijdig aan en wilde blijkbaar onvriendelijk uitvallen, toen hij den ander gewaar werd.

—    We komen je even bezoeken, Herman, zei Frits joviaal, hoewel met onzekere stem. Mijn vriend Georg wou je ook weer eens zien.

—    Wéér? ’t Is mij voor de eerste maal dat ik het genoegen heb, zoover ik weet, antwoordde Lobbes.

—    Éérste maal? zei Waller verwonderd. Dr. Georg Vogel, herinner je hem nu al niet meer?

Hij wendde zich in zijn verbazing tot den magnetiseur, doch deze bleek niets verwonderd te zijn.

—    Onze vriend Waller denkt altijd dat mijn naam aan iedereen bekend is, omdat hij zelf voor mijn experimenten eenige belangstelling heeft.

—    Ja, ja, zei mijnheer Lobbes sarcastisch, ik heb ook ondervonden, dat mijnheer Waller experimenteel is aangelegd. Maar niettemin doet het mij genoegen, dat U mij eens komt opzoeken, mijnheer Vogel, vervolgde hij koel. Waarmee kan ik U van dienst zijn?

—    Hij..... .. wij wilden je graag even apart spreken, viel Frits Waller

haastig uit.

—    Zóó? vroeg mijnheer Lobbes wantrouwend. Toch zeker geen eisch tot schadevergoeding wegens dijkbreuk of wolkbreuk of zoo iets. Ik heb vanmorgen anders al mijn deel van die grappenmakerij gehad, hoor. Als jullie dus geen ernstige zaak te bespreken hebt, excuseer me dan liever en laat mij aan mijn werk.