Het wondere avontuur van den heer Herman Lobbes

Lobbes was met een ruk overeind en trok zijn horloge uit zijn vestzak.

—    Wel verdraaid, Frits, hoe kun je me hier laten inslapen, terwijl je weet, dat ik vandaag nog zooveel te doen heb ?

Zijn stem klonk hard en had niet de minste overeenkomst met die yan den voor een kwartier nog zoo gemoedelijken man. Frits Waller begreep er niets van en blikte Dr. Vogel vragend aan.

—    Blijf nog een oogenblikje achterover liggen, Herman, raadde hij dan vriendelijk aan. Je was zooeven onder magnetischen invloed van Dr. Vogel.

—    Blijf me van het lijf met die poespas! Jij met je invloed.

Mijnheer Lobbes sprong op, nam zijn hoed in de hand, en knikte

Dr. Vogel koel toe.

—    Nu, tot ziens, zei hij kortaf tegen Waller.

—    We gaan mee, we zouden immers bij je lunchen 1 riep Waller verbaasd, niet wetend hoe hij het had.

—    O, vandaag moet je me maar excuseeren. Ik ga thuis gauw een broodje eten en daarna direct naar de zaak. Als Karei de vrije hand heeft, weet ik er alles van.

En na nog één koelen groet liep mijnheer Lobbes de kamer uit.

—    Zeg, Georg, wat heb je nu geleverd? vroeg Frits den magnetiseur, die peinzend den vertrekkende nakeek. Is-ie nu nóg in trance en tegelijk klaar wakker? Hij is als een hand die omgekeerd is.

Dr. Vogel keek langzaam op, een blik van fanatieke blijdschap in de oogen.

—    Een wonderbaar geval, een experiment uit duizenden, mompelde hij. En feitelijk was hij niet eèns in trance.

—    Dus dan kun je hem óók niet meer veranderen? kreet Frits in wanhoop. Moet hij nu zóó blijven? Wat zal zijn vrouw er van zeggen? Die arme Margie!

ii