Debora

Kinderen, jongens en meisjes rolden speelsch over den grond, of liepen elkaar vol dartelheid na. Enkele ouderen zag hij reeds ernstig pratend naast elkaar loopen, den arm om eikaars middel gevlijd.

Jehu fronste de wenkbrauwen. Lea had wel gelijk, ging hem door het hoofd. Deze jongeren, nagenoeg kinderen, liepen reeds in allen ernst twee aan twee, alsof die om* gang het allervoornaamste was, wat ze moesten bestu* deeren. Bij de vijanden, bij bijna alle omwonende volken zocht men dit tevergeefs op zoo jongen leeftijd. Bij de heidenen toch werden zoowel meisjes als jongens te zeer aan het werk gezet, dan dat zij hiervoor gelegens heid konden vinden. En dagelijks groeide de kracht dier menschen, terwijl de kinderen Israël’s al meer en meer verzwakten.

»Liet gij mij roepen, Jehu ?« vroeg Absom, zijn onder* bevelhebber en eigenlijke aanvoerder der strijdbare mannen.

»Ja Absom. Hoe is de toestand in het algemeen ?«

»Niets opbeurend. De verspieders dewelke ik naar onze steden heb gezonden, zijn teruggekomen. Zij melden dat de feesten beginnen te luwen. Eglon heeft velen die zich te buiten gingen, doen ophangen en de groote bras* partijen verboden. Ook heeft hij kleine groepen zijner mannen met vele kostbaarheden naar het zuiden gezon* den, waaruit de verspieders opmaken, dat hij van plan is spoedig op te trekken.«

«Hierheen, Absom ?«

«Naar alle waarschijnlijkheid wél. Dunkt u dit ook niet het meest waarschijnlijke ?«

«Ja!« Jehu stond langzaam op en legde zijn hand zwaar op Absom’s schouder. «Dan is het spoedig met ons aFgeloopen, beste vriend.«

«Waarom dit gedacht, meester ?«

«Waarom, mijn dappere? Ziet gij kans met uw scha* mele duizend vechters een goed bewapend heir van honderdduizend mannen te weerstaan ?«

«Wij zullen versterking krijgen,« zei Absom bemoedi*