Debora

»Zij is een kranke vrouw en zou gedurende den tocht bezwijken.«

Een glimlach gleed over Elon’s gelaat.

»Zij kan zich het gemakkelijk maken in Abdon’s wagcn,« zei hij. »En haar broer voege zich bij het voetvolk.«

Gedurende dien tijd had Debora zich om en omgewend als bekeek zij beurtelings de sprekers. Haar oogen bleven echter gesloten.

»Wat draalt ge, wat draalt ge 1« riep ze nu plotseling angstig. »Ziet ge dan niet den bloedstroom aan uw voeten ? Duizenden dooden gebieden u tot wraak, tienduizenden gewonden krommen zich onder de paarden en wagens die over hen heen trekken. Volg me, volg me ! Ik zal bij dag uw wolk, bij nacht uw vuurkolom zijn!«

»Debora,« zei Elon ben Jiphtach nu luide tot haar, »men wil u weerhouden van de taak, die u is opgelegd. Men wil u beletten met ons te gaan, u beletten Israël te redden.«

Bij deze woorden sperde zij de oogen wijd open. Een vreemde gloed als van een door hooger kracht bezield wezen straalde er uit de omstanders tegen. Hoog hief ze de armen op als tot plechtige bezwering.

»Ik zal u leiden — wie zal mij dat beletten? De Heer is tot mij gekomen en heeft mij aldus geboden.

Bloed kleurt rood de wateren van den Jordaan, ver* brijzeld is Jozua’s altaar te GibGal. Wie zal mijn volk redden als ik het niet doe ?

Hoort Israël, de Eeuwige uw God is een Eenig, Eeuwig Wezen 1«

Aller gezichten waren opwaarts geheven en aller monden prevelden zacht haar woorden na. Tot zelfs Ecvic ben Afram stond stil en keek besluiteloos.

»Zet u in den wagen, Debora,« zei Elon nu luide. Blaas op den hoorn, de mannen Israël’s trekken ten strijde.«

»Ik heb gezworen u te beschermen en mijn woord is mij heilig,« riep Levie ben Afram nu plechtig. »Ik ga met u, overal waarheen gij gaat.«

87