Debora

hadden zich intusschen verzameld bij het leger van Edrëi. Toen Elon zoo luid begon te spreken van Debora mede te voeren, begonnen zij rumoer te maken.

»Levie ben Afram spreekt namens ons allen,« riepen nu eenigen. »En niet slechts hij, wij allen beschermen haar. Haar echtgenoot voert onze strijdbare mannen aan en zij vertoeft nu in ons midden als ons aller beschermelinge.»

Elon voelde dat hij te ver was gegaan en dat bereids heel Sukkoth tegen hem opkwam. Echter, kon hij de gedachte, die schoone, jonge vrouw met zich mede te nemen, niet zoo licht van zich af zetten.

»Zij zelve opperde het voornemen er toe,« voer hij nu ter verontschuldiging aan.

»Zij is ziek, de ongelukkige,« kreet een stem, »en ze is niet voor zichzelve verantwoordelijk, noch voor haar woorden.«

Even draalde de aanvoerder met zijn antwoord. Dan klaarde zijn gelaat op, als bij een gunstige gedachte.

»Zie hier, uw wijze Levie ben Afram,« wees hij dezen aan.

Zeide hij niet dat haar woorden overeenkwamen met wat hij in de geheime boeken heeft gelezen? Kunt ge béter bewijs verlangen dat de Voorzienigheid door haar tot ons spreekt en dat God zelf haar aanwijst als onze leidster ?

Die woorden troffen doel bij het volk en stemden zelfs Levie tot zwijgen voor een oogenblik. De vrouwen van Sukkoth hielden onderlinge besprekingen en zeiden tot elkaar, dat er waarheid stak in de woorden van den aan* voerder.

»Was Mirjam maar bij ons,« opperde er een. »Zij zou ons weten te raden.«

»Zij is ver den Giliad over,« zei een ander mismoedig. »Men riep haar bij een kranke.«

»Blaas den hoorn tot vertrek,« riep Elon nu luide, ziende de besluiteloosheid onder de inwoners en daarvan willende voordeel trekken.

»En ik verbied het 1« waagde Levie een laatste poging.