Debora

HOOFDSTUK II.

Stilte hoedde het kleine huisje waar Joseph, de zwaar* beproefde, rustte naast zijn huisvrouw; het was na mid* dernacht.

Daar werd met stille, kleine hand den voorhang ter zijde geschoven en de slanke, teere figuur van Debora trad aarzelend naar buiten. Volle maan vloeide voor haar voeten een breede oase wit*geel licht neer, temidden der blauwe duisternis die op en alom den berg hing.

Zij keerde zich nog eens om.

Was het wel stil, wel ganschelijk stil daarbinnen ? Had haar moeder de rust van den weldoenden slaap gekregen, na het late onderhoud dat haar beider oogen zoo rijkelijk had doen tranen vloeien ?

Ta het was stil en het bleef stil. Ook vader, na een dag van zwaren arbeid, sliep vast en droomde wellicht wel* gevallig van den gelukkigen tijd in Sukkoth. Misschien vertoefde zijn wakende ziel nu wel in zijn olijfgaard en hield hij daar een zijner geliefkoosde, spitsvondige ge* sprekken over de Kabbala, met zijn bloed*vriena Juda ben Izak.

En David en Ezechiel, ook moede en rustverlangend en de beide kinderen vol van spel, waren onbewust van haar uitgang.

Toch aarzelde zij.

Zij wist, dit niet te mogen doen, zij dochter Israel’s. Mocht zij wel het huis verlaten, als de nacht zijn don* kere heerschappij voerde en alles rustte op aarde, mocht zij de kroon harer maagdelijkheid oneer aandoen door te handelen buiten het weten, het goedvinden harer ouders ?

Nee — nee — dat mocht zij niet.

Ze had eenige stappen voorwaarts gedaan, doch stond daarna weer stil. Ze zondigde, ze deed slecht voor het aangezicht des Heeren, zoo slecht als ontwijdde zij den heiligen Sabbath.

Nee — zóó slecht niet, maar toch laadde zij schuld

5