Debora

op zich, op haar tot nog toe schuldeloos hoofd. Staat

er niet geschreven : »Eert Uw vader en moeder.....«

Eerde zij hen wel, door weg te gaan, in het holst van den nacht omheen jongeling te ontmoeten met wien zij nóóit onder de Choppa zou staan.

Haar hoofd keerde weifelend om, als wilde ze nog terug. Daar hoorde ze een stem, zóó zacht, maar zóó liefelijk, dat zij die uit alle stemmen zou hebben herkend.

»Hier ben ik, Debora, uw komst zij gezegend!«

En snel trad op haar toe, Samuel, de zoon van den man, dien haar vader zoo had liefgehad.

Hij greep haar hand en kuste die vinger voor vinger. Dan vlijde hij den arm om haar hals en zoo stonden ze een wijle stil, wang tegen wang, in den helderen maanstraal.

Ze blikten vooruit in het donker, zoo zwart, als de toekomst hunner jonge liefde scheen.

»Je bent gekomen — je bent gekomen Debora,« zei de jonge man en in zijn stem trilde de hartstocht der jeugd.

»Om afscheid te nemen,« fluisterde Debora.

»Om te beloven voor altijd de mijne te zijn.«

«Tot afscheid — tot in het eeuwige leven.«

»Tot liefde, zoolang onze beenen kunnen gaan, onze oogen kunnen zien, onze monden kunnen spreken en onze harten kunnen liefhebben. Wie is er die den leeuw der verre, hooge bergen zijn buit ontsteelt ? Wie waagt het dan, Samuel ben Juda, zijn bruid te betwisten ?«

»Mijn vader 1« zei Debora, stil doch vastbesloten.

»Joseph ben Simon — nóóit I« riep Samuel luider dan hij wenschte. »Heeft hij mij niet liefgehad als zijn eigen zoon ? Heeft hij mij niet de gebedsriemen geschonken ? Was hij het niet, die met vader mij leerde, onze heilige gebeden en de geschiedenis der veertig jaren van om* zwervingen. Nee Debora.....«

«Spreek niet zoo luide,« vermaande het meisje, »en tracht de golf van uw hartstocht te beteugelen. Blijf ik niet uw bruid, zoolang er water door de Jordaan vloeit, 6