Debora

Doch zeg mij, hier woont zijn zuster Dcbora, de doch* ter der treurende weduwe. Haar moeder heeft haar noo* dig, laat zij tot haar gaan ter vertroosting.**

Levie schudde treurig het hoofd en wenkte den man eenige stappen zijwaarts te komen, buiten gehoor van Ezechiël’s luisterende ooren.

»Beter is het hierover te zwijgen,« fluisterde hij hem toe. »De ziel van Debora is krank van verdriet; zij zou haar moeder geen troost kunnen brengen. De jonge vrouw is niet meer bij zinnen geweest, sinds de wreedc hand van een knaap, haar vader versloeg.

Gansche dagen dwaalt zij om de stad, roepende wraak om het bloed, dat zij ziet vergieten. Ze schijnt echter minder te denken aan vader en echtgenoot, dan wel aan haar volk.«

De vreemde vestigde een droeven, peinzenden blik op den wagen.

' »Dus wanneer gij haar opzocht en hierheen bracht bij haar broeder, dan zou dat geen verheugenis voor haar zijn, denkt ge ?«

»Zij zal hem niet herkennen,« opperde Levie ben Afram, »en indien wél, dan zal ze zoo druk worden, dat het vers blijf van den jongen in den wagen openbaar wordt.«

»En indien ik naar broeder tot haar bracht,« vroeg de man met het zwaarmoedige gezicht.

Levie ben Afram weifelde.

«Wellicht is het tot vreugde harer, wellicht ook niet,« opperde hij. »Hoe zoudt ge het bestaan met uw wagen tot voor haar woning te rijden zonder dat zulks opzien baarde. En, is zij nu wel thuis, zij wier zinnen nog slechts de rusteloosheid kennen en dikwijls doolt van den ochtend tot den avond.«

Er werd op den hoorn geblazen.

»Wat beduidt dat ?« vroeg Levie.

»Het is het verzamelsignaal. De aanvoerder wijst ons op het naderend vertrek.«

Uit de woningen van hen₍ die de mannen Yan voedsel