Debora

gehuchten en verteld van den inval in Ruben’s grondgc* bied en van den vijandelijken opmarsch naar Jeruzalem. En zij, evenals de inwoners van Sukkoth hadden gehoor gegeven aan de smeekbeden van den wijzen Jehu en hem hun weerbare mannen gezonden.

Zij vroegen of er alreeds tijdingen waren gekomen van Sukkoth’s mannen en hoorden als antwoord, dat er geen nieuws was. Nu gaven zij hun voornemen te kennen aanstonds verder te trekken, om geen tijd te verliezen. Doch de vrouwen wilden hen zoo niet laten voortgaan; zij moesten zich eerst verfrisschen en te goed doen aan de voortbrengselen van Sukkoth.

En zoo gebeurde het. Alle mannen, vrijen en onvrijcn kregen een nap drinken, een stuk versch gebakken brood en een handvol vruchten. Ook de paarden en muildieren, die de weinige ruiters droegen en den eenigen wagen voorttrokken, werden niet vergeten.

Bij den wagen waakte een man. Hij was niet jong meer en zijn voorhoofd was bewolkt als woonden daar treurige gedachten achter.

Levie ben Afram sprak hem aan.

»Waarom hebt ook gij u niet begeven aan het gemeen* schappelijk maal, mijn broeder? Een koele dronk melk zal u verfrisschen en de druiven en vijgen van Sukkoth verdienen hun naam.«

»Ik ben sober, mijn broeder, weinig zijn mijn behoeften. En ik kan dezen wagen niet verlaten wijl hij een klei* nood bevat, dat aan mij is toevertrouwd.«

Levie ben Afram blikte tot hem op. De weemoedglans in de oogen van den ander trof hem.

»Uw lot schijnt niet een van geluk te zijn, mijn broc* der. Deel mij uw verdriet mede, opdat ik poge u te troosten.«

De ander schudde afwijzend het hoofd.

«Slechts weinige weken geleden, wist ik niet wat geluk was, omdat ik geen ongeluk kende. Ik had een lieve vrouw, een kleinen zoon en weder zou mij een kind