Debora

«Wat dunkt u van haar?« vroeg Sara de wijze vrouw terzijde.

«Was lichamelijk haar toestand goed, vóór den dag van heden ?« weervroeg deze.

»In het algemeen wel,« antwoordde Sara. «Dunkt u dien nu van zorgwekkenden aard ?«

«Helaas nee,« zei Mirjam zorgvol.

«Helaas — Mirjam ?«

«Ja — helaas. Het lichaam zal na drie dagen rust zijn kracht weer hersteld hebben om te kunnen opstaan van de legerstede. Doch haar geest zal gekrenkt blijven.®

«Haar geest, haar geest zegt ge ?« herhaalde Sara smar; telijk. «Bedoelt ge dat haar verstand heeft geleden door die verschrikkelijke gebeurtenis van heden ?«

«Bepalen we niet wat de oorzaak ervan moge zijn. Wachten wij af in deemoed en bidden wij den Almach; tige om goedertierenheid en genezing.«

«Mirjam, Mirjam, ze is mijn dochter, mijn dochter in mijn hart. Zij heeft uit liefde voor mijn zoon, haar vader en familie verlaten en is komen wonen nevens ons die haar allen haatten. Maar ze trotseerde dat omdat ze Samuel liefheeft. Haar vader dreigde haar te vloeken, verbood haar broers tot haar te spreken, haar moeder, tot haar te gaan. Ze trotseerde dat alles uit liefde voor mijn zoon Samuel.

Mirjam, ik wou haar eerst niet zien, niet met haar spreken, doch haar zachtheid verdreef mijn haat en ik leerde haar liefhebben.

God weet dat ik haar heb lief gekregen, wel zoo lief als mijn Mara en nu moest mijn Othniël dat vreeselijk kwaad over haar brengen. Ol o 1 I God zal mij vloeken mij en mijn geslacht.«

«Bloed vloeit, vuur gloeit in noord en zuid, in oost en west,« mijmerde de lijdster nu. «Bloed en vuur, vuur en bloed. Sterf Israël duizend dooden, kreun Israël tien; duizend gekwetsten . . . .«

Benige vrouwen wendden zich langzaam tot de deur