Debora

«Zou het kindje nu spoedig komen ?« vroeg Sara zacht aan Mirjam, de wijze vrouw uit het dal.

«Binnen eenige uren,« zei deze, »doch het schenkt haar geen moederschap.«

Sara huiverde en tranen biggelden langs haar wangen. Toen zij dien middag bij Debora geroepen werd, wijl de buren den tocht naar Ramoth te ver achtten om Rachel te halen, was zij direct met hen mcegegaan. Ze was gegaan, met gescheurde kleederen en haar hoofd met asch bedekt, tot rouw over de daad van Othniël en over den dood van Joseph ben Simon.

Hoe vreemd zij ook aanvankelijk was geweest voor Debora, was ze toch van de jonge vrouw gaan houden, na de verzoening door Samuel bewerkstelligd. En nu, kort nadat haar oudste zoon als waardigste van Sukkoth was uitgezonden om de strijdbare mannen te leiden, nu had haar jongste den vader van zijn vrouw gedood en daarmee onherstelbaar verdriet over haar hoofd gebracht.

Ze had het antwoord van Mirjam gehoord, zooals ze het verwacht had; het kind zou eenige maanden te vroeg worden geboren. En toch deed het haar vreeselijk aan. Om Debora, om haarzelve.

Een felle kreet van Debora rukte haar op uit haar peinzingen.

»Bloed!« gilde de jonge vrouw, «strijd Israël — bloed 1 Honderdduizend mannen vallen op u neer. Bloed en vuur!«

Mirjam trad op de lijdster toe en legde haar koele hand op het gloeiend voorhoofd.

»Nog een korte pooze, lieve Debora,« zei ze troostend met zachte stem, »nog een korte pooze en uw pijn is geleden.«

«Bloed!« gilde ze nu nog heviger, «bloed, Israël. Hon* derdduizena mannen vallen op u aan. Vlucht — Samuel — bloed en vuurl«

«Drink, mijn lieveling, drink de koele melk, lust mijner oogen.«

Debora maakte geen beweging tot drinken, dus bracht