Debora

Heeft liet lot mij niet dubbel aangegrepen ? Mis ik niet reeds maanden de hand mijns vaders, de zegenende stem mijner moeder? En nu smacht mijn hart naar Samuel. Mocht mijn moeder slechts tot mij komen, mocht mijn vader mij slechts vergunnen hem te bezoeken.«

»Wil ik op den dag van morgen tot uw ouders gaan ? Joseph ben Simon was ook mijn vriend in zijn geluk en nooit heb ik opgehouden zijn vriend te zijn, sinds hij zijn dagen slijt in ballingschap.«

Smart vertrok Debora’s gelaat en weer parelden tranen in haar oogen.

»Schoon klinken de woorden die uw liefdevol hart ontvloeien,« zei ze, »doch weinig zou uw poging baten.« Samuel beproefde reeds wat gij zoudt willen doen en ook hem heeft vader liefgehad als ware hij hem een zoon geweest.«

Levie ben Afram beurde haar op en streelde haar wangen. Wéér wilde hij haar woorden van troost toe* spreken toen een plotseling geluid tot hem doordrong.

Het klonk als het vóórloeien van den woestijnwind; van verre zacht aankomend en dan dichterbij aanvloeiend tot een diepdoordringend gegier. Levie kende dat ge* luid; het was de stem van het volk.

Debora richtte nu óók het hoofd op en zag Levie staren, hand boven de oogen in de richting der stads* grens aan de zijde van den Giliad.

Het onbestemd, onverklaarbaar gevoel van vrees dat haar straks even verlaten had, bezette haar weer, sterker en vreeselijker dan tevoren. Wat zou er nu geschieden of wat was er geschied, flitste door haar brein. Angstig vragend zag zij den ouden man aan en klemde zich vast aan zijn arm.

»Menschen, véél menschen,« hoorde zij hem prevelen. »Menschen in snellen loop, doch geen juichtonen ont* zingen hun monden.«

»Levie, Levie zeg me — ge weet véél. Wat is er, waf is er ?«