Debora

Afram niet de man, die haar begreep en haar woorden van troost en vertrouwen kon zeggen, eerder dan moeder Sara dat kon ? Sara die vrouw was als zij en daarenboven, moeder.

»Is uw vertrouwen vast gericht op de behouden terug* komst van allen, wijze Levie ?«

»Rotsvast is het gericht op Hem die alles bestiert naar Zijn wijsheid. Wij moeten bidden en gelooven, doch niet vragen.«

«Verdient mijn verlangen naar Samuel een berisping ?« vroeg ze bedeesd.

Doch goedig lachend schudde hij het hoofd.

»Hoe zou dat verkeerd zijn ? Is hij niet uw man voor de oogen van Hem en de vader van uw ongeboren kind ? Het tegendeel zou eer verkeerd en onbegrijpelijk zijn.«

«Nog zeven dagen en de maan heeft weer denzelfden stand als in den nacht toen de mannen vertrokken. En nog steeds gewerd ons geen tijding van hen, meldde geen boodschapper iets wat onze ooren verlangen te hooren.«

»De tocht duurt lang mijn dochter en wellicht kan geen der lieden gemist worden.« Levie zei dat aarzelend en op zachten toon. Ook hij had reeds tijding verwacht, ook hem had de onwetendheid omtrent het lot van Suk* koth’s mannen met stille vrees vervuld.

Den vorigen avond nog had hij getracht door middel der geheime kennis, die hem eigen was in het lot van Israël door te dringen, doch een dichte nevel had zijn blik verduisterd. Schoon dus niets zeker wetend, ge* loofde hij toch dat er dingen gebeurden, welker gevolgen smart moesten brengen over zijn broeders. Doch hoe zou hij daarover praten met een zwakke vrouw, met eene die Gods zegen in haar schoot droeg.

»Je moet naar huis gaan Debora; rust een weinig.«

»Wel voel ik behoefte aan rust, doch zelden geniet ik haar. Sluimeren mijn oogen even in, dan is mijn geest nog wakende en dan wil de slaap niet komen.

71