Debora

Een enkeling verhief zijn stem, om Joseph tot de vlucht te raden en Othniël erbarming te vragen. En de eerste vluchtte dan ook, doch niet snel genoeg om Othniël en vooral zijn stcenen, die hij voor de hand opnam, te ontgaan.

In zijn verbijstering liep hij eerst de verkeerde richting, dieper het gebied van Sukkoth in. Toen hij eindelijk zijn dwaling bemerkte, zag hij zich nagenoeg den terug* weg afgesneden.

Tóch waagde hij een kans om zijn leven te redden, daar de wetten verboden, dat hij zich verweerde. Hij liep en sprong, bukte somtijds om de suizende steenen te ontwijken. Doch zijn pogen mocht niet baten.

Eén steen had reeds zijn oor gekwetst, waaruit nu snel het bloed sijpelde. Toen hij dit, al loopende bemerkte, lichtte hij zijn bovenkleed op om het daarmee te stelpen. Doch die beweging bood zijn rechterhand tot mikpunt aan. Een zware steen verminkte twee zijner vingers.

Nu werd zijn pijn onuitstaanbaar, doch hij gaf de vlucht niet op. Hoewel de jongens, Othniël vooraan, hem dicht naderden en zij verwoed schreeuwden en wreedaardig gooiden.

De afstand tot de grens werd kleiner, doch Joseph ■voelde zijn krachten verminderen. Zijn hoofd en vingers 'bloedden geducht en nu eens raakte een steen hem in ■den rug, wat hem schier den adem benam, dan weer schoot er een rakelings langs zijn been.

Het volk was achtergebleven en zag met ontzetting den vreeselijken wedloop om een menschcnleven. Velen van hen die daar stonden, konden hun tranen niet bedwingen: enkele mannen op leeftijd zelfs, stonden te huilen als kleine kinderen. Doch wat konden zij doen, om den dood van een zoo edel man als Joseph ben Simon te voorkomen? Was hij wel de eerste die gestee* nigd werd uit bloedwraak ? Het was Othniël’s recht, zoo te handelen, alhoewel zij allen, zooals ze daar stonden, dat oogenblik gruwden van zoo’n recht.

67