Debora

gaat,« riep een hunner en wenkte hem vertrouwelijk toe.

«Wel is uw gelaat vermagerd, doch uw gang is nog zeker, merk ik,« sprak hem een ander aan. »Hebt gij ges hoord, wat er rondwaart onder Israël ?«

»Wel vernam ik iets,« zei Joseph nu en naderde de grens. «Belangstelling om meer te weten dreef mij hier* heen. En — mijn hart verlangt er naar mijn dochter weer te begroeten.«

«Debora, de vrouw van Samuel ben Juda.«

«Wacht u voor de familie van den verslagene,« pres velde nu een oude man in Joseph’s oor. «Nog is haar wraak niet gekoeld.»

Joseph verbleekte.

«Zijn de zonen van Juda dan niet meegetrokken met het leger van Sukkoth ?« vroeg hij aarzelend.

«Otnniël niet en schoon de jongste, is hij de onbarms hartigste van allen.«

«Geen gevaar steekt er in Joseph’s vertoeven in Suks koth,« meende een vrouw. «Othniël is met de jongelins gen aan de andere zijde der stad. Bezoek vlug en een korte wijle uw dochter en haast u dan weer met spoed naar Ramoth.«

Zoo sprak de vrouw en haar hart sprak voor Joseph. Doch haar oogen hadden niet gezien, dat een jonge man wegsloop uit den kring en zich met snelheid verwijderde.

Joseph geloofde nu ook wel, dat de raad der vrouw best te volgen was. Als slechts Othniël was achtergebles ven en deze speelde met zijn jonge vrienden hier ver vandaan, dan kon hij wel snel gaan tot Debora en haar aan het hart drukken.

Nu overschreed hij de grens en vroeg hij aan den ouden man:

«Wijs mij het huis vanmijn dochter en God zal u loonen.«

«Ga met ons mee,» klonk het antwoord.

Ze liepen nu, Joseph voorop naast den ouden man en achter hen eenige vrouwen, die kinderen aan de hand leidden ; eerst in verlegen pas doch weldra vaster en sneller. (3) Deboïa.    65