Debora

dan de verwanten van zijn dooden vriend hun bloed* wraak wilden ten uitvoer brengen, dan zou hij zelf daar* van het slachtoffer zijn en niet zijn onschuldige, onbe* zorgde zoon Ezechiël.

Dien dag peinsde hij veel over den tocht en steeds weer kwam het hem onvermijdelijk voor dat hijzelf moest gaan en niemand anders. En toen hij eindelijk, zich tot zekerheid stelde, dat hij zou gaan, in den ochtend van den volgenden dag, toen voelde hij vrede zijn ge* moed verwarmen. En nu staarde hij met vaster vertrouwen in Rachel’s vragende oogen, toen hij in het middaguur thuis kwam om te eten.

Hij zou zijn voornemen verzwijgen, om haar den angst voor hem te besparen en om de vreugde van haar verrassing te zien, als hij Debora met zich medebracht. Hij wilae gaan, in de vroegte van den dag, in plaats van zijn werk aan te vangen, zooals gewoonlijk.

Dien ochtend bemerkte Rachel niets aan hem. Wel was hij zeer opgewekt, doch de laatste dagen had zijn natuur zooveel van haar somberheid verloren, dat zij zijn opgeruimdheid niet als iets bijzonders beschouwde.

Hij kuste haar zooals hij iederen ochtend deed als hij naar zijn arbeid ging en ondernam dan zijn grooten wandeltocht.

Hij daalde snel den berg af, wijl de ochtend nog koel was en het verlangen naar zijn dochter zijn beenen lenig maakte. In anderhalf uur tijas had hij den weg in zoo* verre afgelegd, dat de omrastering van Sukkoth voor zijn oogen zichtbaar werd. Van verre reeds ontwaarde hij menschen in het grensgebied, doch hij herkende er geen onder uit Juda’s familie.

Dat sterkte zijn hoop. Misschien waren wel al de man* nen en jongelieden uit de familie met Samuel medegegaan en kon hij zich nu vrij en zonder onrust in Sukkoth be* wegen. Hij naderde het stadsgebied en herkende eenige gezichten.

«Heil u Joseph ben Simon, ik hoop, dat het u goed