Debora

niet te laten merken, hoezeer zijn tijding hem had aan* gegrepen.

Samuel ben Juda, de man zijner Debora ondanks alles, was de waardigste bevonden der mannen in het dal en hem had men het bevel over Sukkoth’s strijdbare mannen opgedragen. En inderdaad, hij was een waardig man.

Joseph liep met driftige passen op en neer en voelde weer twijfel aan zichzelven in zich opkomen, sterker dan ooit tevoren. Had hij wel goed gehandeld; goed, goed?

Doch hij kon daar geen antwoord op vinden.

Samuel’s familie zou hem gesteenigd hebben, ware hij niet gevlucht. Zeker. Doch niet Samuel, die niet. Die had hem liefgehad en geëerbiedigd als zijn eigen vader.

Dan had hij hem ook niet zonder hoop mogen heen* zenden, zooals hij had gedaan.

En Debora, zijn oudste, had hij die wel troosteloos en verlangend mogen laten, zonder haar moeder tot haar te zenden ?

Hij liep en peinsde, doch vond geen rust. En hij legde zich des avonds nevens zijn Rachel van gedachten vervuld, die hem den slaap beletten.

Eens kwam het verlangen in hem op, zijn vrouw deel* genootc te maken, van zijn twijfel en onrust. Hij noemde haar naam.

»Rachel, Rachel, slaapt ge al?«

»Neen joseph, ik slaap nog niet.«

«Rachel, heb ik goed gehandeld, heb ik ?«

»Ik weet het niet Joseph,« zei ze met trillende stem. Nog nimmer had ze hem tegengesproken, noch ooit gehandeld tegen zijn wil.

«Gelooft gij, dat ik anders had moeten doen ?«

«Ik weet het niet, Joseph. God zal u ingeven hoe ge handelen moet en naar zijn ingeving zult ge steeds handelen; dat weet ik.«

Na dit zei ze niets meer. Joseph hoorde haar een snik smoren en begreep toen dat volgens haar gevoelen, hij niet goed had gedaan.

59