Debora

volk waartoe ge behoort, kan ik niet achten, daar het vlucht inplaats van zich te verdedigend

»Zeg mij al wat gij weet.«

»Het is gauw verteld. Eglon heeft de steden Jahats en Medba met zeer kleine moeite veroverd en de geringe tegenstand van Ruben’s mannen was een welkome af* leiding voor zijn machtig leger. Bedenk dat het behalve voetvolk en ruiters meer dan honderd en vijftig ijzeren strijdwagens telt.

Toen ik van hem hoorde, trok ik noordwaarts zoo snel als mijn dieren konden gaan om leven en goederen in veiligheid te stellen. Slechts hoorde ik nog dat Jehu van Jahats zijn mannen heeft teruggevoerd door de Jor* daanvlakte en ze wil doen legeren bij GiUGal. En ook zond hij boden naar alle stammen om hulp te vragen.«

»Wil hij bij GiUGal Eglon’s machtig heir afwachten ?«

»Wie weet ?« zei de Phoeniciër met stillen lach, »doch met welk doel dan? ’t Is waar, GiUGal verzekert Eglon den tocht over den Jordaan en daarna den opmarsch naar Jeruzalem. Doch hoe kunnen enkele honderdtallen den voortgang beletten aan niet minder dan honderd* duizend voetlieden en ruiters.«

»Gij verheugt u in het leed van mijn volk, Phoeniciër,« zei Joseph smartelijk.

»Zal dan niets den stormaanval van Eglon’s benden kunnen keeren ?«

»Wie weet. Uw volk is verzwakt en verzinnelijkt. Het heeft de kracht van het lichaam verwaarloosd, om de zinnen met slaafschheid te gehoorzamen. Als echter de taal der boden tot het hart van uw volk doordringt en het, bewust van zijn plicht de wapens opneemt, dan.....«

»Vemaamt gij nog niéts daarvan? Kwam er alreeds een bode in Sukkoth? Verhoorde men hem?«

»Hoe vol geestdrift zijt gij, Joseph ben Simon. Waren alle uw broeders zoo, Eglon hadde uw honig gegeten, noch uw druivensap gedronken. Nog vóór ik Sukkoth naderde, ontmoette ik reeds een leger uit die stad. Het