Debora

vellen van een boom zijn buurman en besten vriend, Juda ben Izak, door een ongeluk, dat de bijl zijn hand deed ontglippen. Toén het gebeurde, viel hij luid schrei⁵ end neer op hem, die zooveel als zijn broeder was geweest en bad hij tusschen zijn snikken door tot den Almachtige, dat er een wonder mocht gebeuren. Maar zulks behaagde den goeden God niet.

Nu was hij bloedschuldig en aan de wraak van Juda’s familie overgeleverd. Deze toch mocht naar de leer van oog om oog, tand om tand, zijn leven nemen, voor dat van den verslagene.

Er bleef hem nog slechts één uitweg open. Als hij er in slaagde een der vrijsteden te bereiken, dan was zijn leven veilig voor de wraak van Juda’s familie.

Aldus vluchtte hij, met zijn uitverkoren vrouw en met hun vijf kinderen, en bereikte hij veilig de stad Ramoth op den berg Giliad. Van zijn bezittingen had hij slechts wat lijfgoed en eenige sieraden kunnen redden. Al het andere verviel aan de familie van zijn gedooden vriend, alsook zijn vruchtbare olijfgaard. Zóó luidde de wet.

Moeilijk was nu het leven, doch hij bleef godvruchtig en dankbaar voor het behoudene.

Zekeren namiddag, dicht bij den avond, dat hij huis; waarts keerde van den arbeid op zijn kleinen akker vond hij zijn huisgenooten stiller dan ooit. Rachel, zijn geliefde vrouw weefde, doch ze zong daarbij niet als altijd, de heerlijke liederen die zijn hart hadden verblijd, in de eerste jaren hunner liefde. Het jongste dochtertje, Lea, sliep alreeds en Jankof, de benjamin, speelde met zijn lammetje. Doch zijn beide zonen, de trots van zijn oogen, die des daags vrijen arbeid verrichtten bij Simon ben Levie aan de andere zijde van den berg, waren nu niet vervuld van vreugd en speelden en juichten niet tezaam, als an; dere dagen in het vrije avonduur.

Met één blik ervaarde hij dat Debora, de goudoogige, die eens de huisvrouw had zullen worden van Samuel,

den zoon van Juda ben Izak, niet zat te midden der

1