Debora

strijd!« riep hij hem toe. «Lokt het u niet de leiding te krijgen van een leger dat zóó wordt uitgerust. Reeds tellen wij bijna honderd vrije mannen en meer dan twee* honderd slaven.«

»Waaronder vélen uwer,« antwoordde Samuel, hem hartelijk beide handen toestekend.

«Slechts vijf en veertig,« zei Josaphat bescheiden. «Mijn zoon Efraim zal ze aanvoeren op zijn eigen strijdwagen.

«Ook wagens neemt gij mede ?«

«Vier. Twee voor onze goederen en etenswaren en twee strijdwagens. Den beste bied ik u aan, wijl die door geen beter man kan bereden worden.«

Debora hief haar oogen dankbaar tot hem op. »U is zoo goed — u schenkt ons meer dan wij u ooit kunnen teruggeven.«

«Zullen de Moabieten dan geen wagens en dieren achter laten tot goeden buit,« schertste Josaphat. «Wacht met te spreken over uw bezit tot Samuel terug is. Hoe nu, bevalt mijn wagen u ?« vroeg hij, toen zij dezen ge« naderd waren.

«Gij zult mij er op vergezellen hoop ik,« opperde Samuel; «als vriend en eerste raadgever.«

«Ik ben een oud man,« trachtte hij af te weren, doch Samuel hield aan met dringend gebaar.

«Hulp en raad zullen mij dagelijks welkom zijn op dezen mijn eersten strijdtocht en ik hoop dat u daarom mijn verzoek niet zult afwijzen.»

«Dat zal ik niet,« glimlachte de goedhartige man.

Intusschen reden meerdere mannen aan en ook hen volgden slaven.

Josaphat kende allen, die den tocht zouden meemaken en bijna zonder fout wist hij te vertellen uit welke fami* lies zij stamden en wie zij thuis achterlieten. Zelfs wist hij van de meesten te zeggen hoeveel slaven zij meena* men en welke daaronder de nuttigen, de dapperen en de lafaards waren.

Samuel, begeleid van Debora en Josaphat, ging nu het