Debora

wel kloekmoedig, dat wist hij en even sterk van ziel als gevoelig van hart, doch nu, in haar bijzonderen toe* stand kon hij haar bezorgdheid heel goed begrijpen. Nu, dacht hij met teederheid, was het ook niet slechts de zorg eener liefhebbende vrouw voor haar man, maar tevens die van de aanstaande moeder voor den vader van haar kind.

Zij gebruikten het middagmaal en daarna besteedde hij eenigen tijd met zijn kleederen en wapenen bijeen te zoeken en na te zien.

Debora volgde zijn handelingen met haar oogen. Ze zag hoe hij den houten boog schuurde met een steen, om hem glad en splintervrij te maken. En, hoe hij den spanriem van runderhuid in olie drenkte tot meerdere lenigheid en vele pijlen, stuk voor stuk in de handen boog om hun sterkte te probeeren.

Zijn kort steekzwaard van Phoenicisch staal was blank en scherp, als had hij het pas heden van den mars* kramer ontvangen.

Eindelijk stond ze op, in een krachtige poging tot zelfbeheersching. Ze ging tot hem, streelde haar armen om zijn hals en kuste hem innig — innig — als besefte ze nü eerst, hoe zéér ze hem liefhad en hoeveel hij voor haar was.

Samucl ontroerde door haar liefdesuiting en wilde haar doen zitten. Maar zij weerstreefde hem.

»Nee, mijn man,« zei ze, »nu is het ook aan mij te zorgen, dat zoo weinig mogelijk u ontbreken zal, langs den weg en in den strijd.« En ze zocht nu zorgvuldig zijn bovens en onderkleederen bijeen en keek ze nauws keurig na, stuk voor stuk. Niet de kleinste slijtage mocht er in zijn, geen lus, oog of band mocht ontbreken. En zoo waren zij nu te zamen bezig; hij met zijn wapenen en zij met zijn kleeren. En toen deze laatste geheel in orde waren en zij zich overtuigd had, dat er volstrekt niets meer aan ontbrak, ging ze den tuin in om geneeskrachs tige kruiden te zoeken en hem die mee te geven. En ook