Debora

wijze, duizenden en tienduizenden jongelingen en jonge mannen bijeen, dan zie ik daarin de herleving der oude gedachte die allen bezielt tot één geestelijk geheel en daaruit kan slechts zegen geboren worden. Want, die tienduizenden zullen Amalek en Moab niet tegemoet trekken alvorens zij de hulp van Jehova hebben afge« smeekt en zij zullen niet als overwinnaars weerkeeren, zonder Hem te loven, die hen voor den zooveelsten keer, Zijn Liefde en Genade bewezen heeft.«

Hij zweeg en dan klonken plots luid op de stemmen der vele jongelingen:

»Dat zullen wij — dat zweren wij. Jehova zendt ons, Jehova gebiedt ons. Redden wij Ruben en Israel.«

Levie ben Afram bewoog zich niet, geen trek op zijn ern* stig gelaat verried dat hij blijde getroffen was door dit niet te miskennen teeken van instemming. Doch het gezicht van den ouden, blinden Abraham ben Jozua, glansde van innige vreugde en het was alsof er licht scheen in zijne, zoo lang reeds gedoofde oogen.

Nu stond Simon ben Joram rechtop en hij wuifde web gemoed met de hand naar den wijzen Levie.

»Hoort ge mijn vriend ?« riep hij vroolijk, hoort ge dien roep van Israel’s jeugd ? Klinkt ze u niet toe als bazuingeschal? Kan zoo’n kreet, zoo’n voornemenopko* men uit een volk dat zich verdwijnen voelt ?«

»Ja, ja, wij gaan ook met u, wakkere jongelingen, wij zijn nog niet zoo héél oud. En het moge zijn dat gij bij den strijd, de voorste rij voor u opeischt, óns zult ge toch wel in de tweede dulden.«

»Zijn wij dan zoo oud? Dunkt gij ons lafaards? Wie ontzegt mij mijn plaats in de voorste rij ?« riepen nu meerdere stemmen dooreen.

»Nu wat zeide ik u ?« triomfeerde Simon ben Joram. »Zie daar reeds strijd, doch de goede, om den voorrang. Is er dus wel hoop voor Israël ?«

Neen, neen edele Abraham, neen wijze Levie, gij beiden gelooft niet aan de zelfvernietiging van het uitverkoren 40