Debora

beloofde Josephat. »Voor den avond zult gij weten wat wij zullen doen.«

Nu vond hij voor alle reizigers gemakkelijk een rust*

Elaats in zijn ruime woning en keerden zijn vrienden uiswaarts, om te slapen.

HOOFDSTUK V.

Debora sliep onrustig. Zij woelde als in pijn van de eene zijde op de andere, en zuchtte daarbij zonder op? houden. Dit hield ook Samuel wakende en maakte zijn bezorgheid gaande.

»Heb je pijn Debora — mijne ?« vroeg hij.

»Nee, nee,« wees ze hem af, »laat mij.«

»Maar, je zucht. Zou je dat wel doen als je geen hinder hadt?«

«Zucht ik, Samuel ?«

»Ja. Weet je dat niet ?«

«Ik ben zoo bang.«

»Bang. Waarvoor ?«

»Ik ben bang, bang dat je zult heengaan, met de man5 nen van Ruben en mij hier laten, alleen.«

«Moeder zal je bijstaan,« zei hij.

»Ja, je gaat, je gaat met hen, ik heb het gezien, ik heb het gezien in een droomgezicht. En ik blijf hier alleen, eenzaam zonder u.«

»Als ik ga — kom ik toch ook wetfr terug,« trachtte hij haar gerust te stellen.

«Daarvoor zal ik bidden, telkens als ik behoefte voel mij tot Hem te richten.«

Dan sliep ze weer in, doch slechts voor heel kort.

En toen het morgenlicht schuchter naar binnen blikte, was Samuel nog steeds wakende en keek hij bezorgd naar de zuchtende jonge vrouw naast hem.

Moe voelde hij zich en slaapsverlangend. Maar toch stond hij op, waschte hij zich ritueel en zei hij het ochtendgebed.

(2) Ueborm.    33