Debora

»Wee, wee!« riep de voorste hunner, een man op hoo* gen leeftijd en met golvend grijzen baard, »wee, wee Israël, als de kinderen Gods rustig wandelen in avond* stond en onbezorgd zich ter ruste begeven, terwijl Rubens kroost wordt uitgemoord en de vrouwen worden meege* voerd. Wee, wee 1«

Zoo jammerde hij en ook de anderen verhieven hun stem en voegden hun klachten bij de zijne.

Samuel ontroerde er van.

»Wie zijt ge mijn broeders ?« zoo vroeg hij met luide doch vriendelijke stem, »en waar vandaan komt ge ? Is er leed weervaren aan onze broeders van Ruben ?«

Zij wilden hem allen weer tegelijk toespreken, doch dan dacht hij weer aan Debora.

»Nee — spreek nog niet,« zei hij. »Kom met ons en wees voor dezen nacht de gasten van mij en mijn stad* genooten. Doch vergun mij eerst mijn vrouw naar huis te voeren, zij behoeft rust.«

Nu zwegen de mannen, wijl zij bemerkten Debora’s toestand. En vlug sprong een der jongeren van zijn rij* dier en leidde het tot voor de jonge vrouw.

»Doe onze zuster, die spoedig moeder zal wezen, hierop zitten zoon van Gad,« zei hij tot Samuel »en de tocht naar huis zal haar lichter vallen.«

»Ik dank u,« zei Samuel en tilde Debora voorzichtig op het dier. »Hoe is uw naam, broeder?»

»Mijn vader, Eliazar ben Mozes, die voor ons rijdt, gaf mij den naam Manassé.»

Zij gingen nu voort, de mannen op hun muilezels en Samuel ter eener en Manassé ter anderer zijde van Debora. En zoo bereikten zij de woning.

Nadat Debora ter ruste was gegaan, deed Samuel de mannen zich verfrisschen en verrichtten zij de wasschingen door Mozes voorgeschreven. En toen zij zich dan ver* kwikt hadden met helder water en zoeten wijn en ver* zadigd waren door Samuel’s spijzen, gingen zij met hem naar de woning van Josaphat ben Jizreël. Want deze rijke 30