Debora

werk, voelde zij zich doordringen van een warm ver» langen óók iets te doen, om Debora te behagen en het kindje te verwelkomen.

Ze bedacht dat, hoe glad het hout ook mocht zijn, het toch te hard zou zijn om het kleine, teere wezen* tje te dragen. Er moest een bekleedsel in van kleurige stof, zacht en poezel dat de hardheid van het hout zou bedekken. En dus zette zij zich aan ’t werk in haar vrije uren en weefde en stikte ze een dubbel kleed naar den vorm van de kribbe en ze vulde de binnenruimte met korte vlokken schapenwol. En toen dit kleed gereed was en zij het er in had gelegd, reikte Beliak haar beide handen en dansten ze een vreugdedans om hun ge* schenk.

Middelerwijl gingen de dagen voorbij en werd het gaan voor Debora moeizamer. Doch zulks belette haar niet vele avonden met Samuel een wandeling te doen, want Sara had haar verteld, dat beweging heilzaam was voor jonge, aanstaande moeders.

Die wandelingen brachten haar het genot van veel gepraat met Samuel, in grijzenden schemer langs de stillere wegen aan den buitenrand der stad.

Want altijd wist hij te praten van het geluk een kindje te krijgen en van het geluk, dat er mee zou gepaard gaan. Sara toch, kwam reeds veelvuldiger en een keer was zelfs Mara met haar gekomen. Joseph zou zijn wrok voelen vervliegen en Debora weer zijn lieve, oudste dochter noemen. En wie kon vooruitzien wat er dan nog zou kunnen geschieden, als meerderen zijner familieleden van vrede en verzoening wilden hooren.

Zekeren avond dat zij wandelden, arm in arm en lang* zaam terwille van Debora, kwam uit de vredige duisternis een groep mannen op muilezels aangesneld. Hun klee* deren waren gescheurd en met stof bedekt en moede lieten hun rendieren de tong uit den bek hangen.

Bij het zien van het vredige wandelpaar hielden zij den draf in en hieven ze klagend de handen hemelwaarts.